Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on Dec 24, 2016 22:15:23 GMT 1
Max
Nem jutsz sokáig a gépeddel. Egy nyugodtan repülsz aztán egy Zernida ugrik a pofádba. A dög elkezdi módszeresen szétverni az üveget. Nem jár sok sikerrel hiszen az golyóálló. A Terkaxon hasznákt vadászgépekre az ilyen esetek elkerülése végett ugyan szereltek egy olyan fegyvert ami 10000 V áramot vezet a külső burkolatba azonban ennek a gombját nem éred el mivel túl rövid a karod. (Megkérnéd a pilótát de ekkor jut eszedbe, hogy ezen a típuson nincsen lőállás. Úgyhogy őt remekül otthagytad.) Az egyre több rádtapadó Zernidától ugyan szart se látsz de legalább nem tudnak bejutni. A műszerek alapján remekül irányban tartod a gépet de nem tudsz lőni. Aztán mint derült égből az áldás a dögök hirtelen eltakarodnak előled. Már épp kezdenél örvendezni mikor észreveszed, hogy mi közelít feléd. A "Wyvern" kódnevű Zernida tábornok röpül egyenesen feléd. Hatalmas szájából az ágyúcsőre emlékeztető nyelve kúszik elő.
Nem tudsz kitérni a fegyver villásebességű robbanó savgolyói elől így a géped egy gyönyörű forgás mellett zuhanásnak indul. A főút mellett csapódsz be majdnem az egyik épületbe. Szerencsére még épp időben tudsz katpultálni bár a biztonsági öv rosszul fog meg mivel alacsony vagy. (Gyerekülés hol marad?) Így az utolsó tíz méteren a kicsúszol a székből és a saját sújoddal ripityára töröd a jobb karodat zuhanás közben. (Ha balkezes vagy akkor azt.) Körülpillantva észreveszed, hogy innen már evakuálták az embereket ezért nagyon katonák sincsenek. Mi az ott fölötted három madár, három repülő, három superman? Nem az bizony három feléd repülő Zernida. Van tíz másodperced mielőtt elkapnak. A pisztolyod (Ha volt.) a repülő égő roncsai közt maradt.
ld1ZpzT62-100 Ennyi darabra törik a karod.
Így jár az aki annak ellenére vezet repülőt, hogy világosan elmondom neki, hogy nem teheti.
2-100
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on Jan 19, 2017 13:57:51 GMT 1
A tornyonyért harcolók
Hiába minden igyekezetetek a bogarak úgy jönnek felét mintha vödörből öntenék őket. Sokat ténylegesen rátok zuhannak hiszen a harctéri robbanások több száz méterre is feldobják őket. A fal előtt harcoló katonák mostanra teljesen elfogytak. A hatalmas rovarsereg csáprágóinak és furcsa fegyverré alakult szerveinek áldozatául esve. Miközben Daryl az egyik falra mászó bogarat lőné le kihajolva a mellvédje mögül rájön, hogy kifogyott a fegyvere. (A lőszer fogy!) A Zernida elkapja a kezét és magával rántja a mélybe. Mind a saját dolgotokkal vagytok elfoglalva így esélyetek sincs segíteni a mutánson ahogy az hang nélkül még a levegőben leöl pár dögöt. Itt ott már felbukkantak a fejlettebb dögök de aktívan még nem avatkoztak be a csatákba. Egyenlőre csak irányították az alájuk tartozó bestiákat. Ám tinektek nagyobb problémátok is akad. A már jól ismert megafonos hang ismét megszólal. Ám most a falakon belül. -Hannouji lakosok. Én a Vörös Hangya vezére felszólítalak titeket, hogy adjátok meg magatokat. A harcotoknak vége. Nem dacolhattok a rajjal. A rovarok hamarosan áttörik a falat. Ha leteszitek a fegyvert akkor egyesülhettek a rajjal. Nem kerülhetitek el a végzeteteket. A királynő majd megjutalmaz benneteket a tudásával. Higgyetek nekünk. Válasszátok az életet.
A város utcáin sorra lövöldözések támadnak. Úgy néz ki a terroristák is akcióba léptek és belűlről bomlasztják a védelmet. Néhányat egész közelről hallani. A HCG-nek már így is rengeteg dolga van. Jobb lenne levenni egy kis terhet a vállukról. De az is lehet, hogy maradnotok kéne a falon és védeni tovább a várost. Hiszen ha a bogarak betörnek akkor a civileknek annyi. Viszont a Megafonokat kontroláló vezér valószínűleg a HCG főbázisán van. (Innen is látszik, hogy mennyire befészkelte magát a szervezet a lakosok közé.) Könnyedén eljuthattok oda és kiiktathatjátok a propagandát terjesztő fickót.
A döntés a tiétek.
Zernida kill counter: 2654
|
|
Ben
Szerepjátékok Istene
"Supreme excellence consists in breaking the enemy's resistance without fighting."
Posts: 1,151
Elfoglaltság: Elfoglalt
Utoljára online: Sept 5, 2024 6:11:38 GMT 1
Feb 24, 2016 12:12:56 GMT 1
|
Post by Ben on Jan 28, 2017 16:14:42 GMT 1
Háború. Oda megyünk, ahol szükség van ránk, és akkor, amikor szükség van ránk. Átirányítottak minket a 44-es toronyba, ahol sikeresen eltettünk egy csomó dögöt láb alól. Én hetvenhetet számoltam magamnak, lehet, hogy több volt, lehet, hogy kevesebb. Azonban bármennyire is igyekszünk, nagyon nehéz levakarni magunkról a dögöket. Néhányan még a haláluk után is megkeserítik az életünket, ugyanis a fejünkre hullanak. Harcolj! Küzdj! Ez a két mondat járt a fejemben miközben az égi áldást osztogattam. Egészen addig, míg meg nem láttam Darylt, ahogy egy zernidával küzd. Megpróbálok kitörni a tömegből, Daryl segítségére sietni. Utána vetődtem, több sebet is magamra karcolva ezzel. Az agyam már el is játszott a gondolattal, hogy megragadom a büdös, mocskos kezét, miközben a másikkal lelövöm róla a zernidát. Aztán beszólok neki valami mocskosat, és kezdődik az egész előről. De nem. Én a földön hevertem, Daryl pedig egyre csak zuhant a mélybe. Nem tudtam megmenteni. Tudtam, hogy a háború szemét. Hogy embereket követel, de soha nem gondoltam bele abba, hogy a sokezer katonából pont én vesztek el valakit, aki közel áll hozzám. Igazságtalannak éreztem a sorsot. Nagy nehezen feltápászkodtam, leütöttem a fogát rám fenő zernidát és visszasiettem a torny biztonságába. Egy mesterlövészpuskát kerestem, természetesen tölténnyel. Ezt követően egy jó lőállást. Ekkor hallottam meg a megafonos férfit. - Kapd be! Ordítottam én is a saját megafonomba, majd Beth-re fordultam. - Szükségem van a segítségedre. Fedezned kéne. Mondtam kedvtelenül, majd ha a lány velem tart, akkor vele, ha nem akkor egyedül keresek egy lőállást, ahonnan terroristákat és repkedő dögöket lőhetek agyon. Daryl halála óta nem érdekelt, hogy élet vagy halál. Akármelyik, csak legyünk túl rajta... gyorsan.
|
|
Bratti
Szerepjátékok Császára
"Ez a világ kegyetlen... De egyben gyönyörű is." - Mikasa Ackerman
Posts: 909
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: Sept 16, 2024 0:19:36 GMT 1
Feb 23, 2016 19:50:58 GMT 1
|
Post by Bratti on Feb 4, 2017 21:35:14 GMT 1
Sok mindent tanultam az Akadémián. Hogyan öljünk? Hogyan mentsünk? Még gyakorlat is volt. De azt elfelejtették közölni, hogy mit kell tenni, ha akkora túlerőben vannak, amivel senki sem bír. Félek… Tudatosul bennem, pedig ezt igyekezték kiölni belőlünk. Hát mégis félek. Persze a túlélési ösztön mozgósítja a félelemtől béna karjaimat, így lövöm ezeket az átkozott dögöket. Nem sokat ér, hiszen azonnal jön a következő. Bármikor töltenem kéne, halál félelemben vagyok, hiszen annyira védtelennek érzem magam, de azért megteszem. Túl nagy a kavarodás. Kissé összezavarodom, már rég nem tudom, merre van a fent és a lent, jobbra és balra. De annyit azért még meg tudok állapítani, hogy meddig tart a kis bunkerünk. És hogy valaki kihajol rajta, a minimális biztonságát is kockáztatva. Azt is látom, hogy Jenna elindul felé. De nem éri el, az pedig lezuhan. Ekkor jövök rá, ki volt. Daryl. Eszembe jutott, hogy alig néhány órával ezelőtt még megöleltük Jenna-val. Aztán eszembe jut a szétválásunk. Jenna szavai hozzá: „Mentsd meg a világot, vagy agyonverlek a pokolban.” Aztán a hozzám intézett szavai: „Vigyázz erre a szeméthegyre.” Megrázkódom. Meg sem próbáltad. Csak nézted, ahogy szép lassan kinyírják. Jenna legalább megpróbálta… Mérges leszek, de legalább újra koncentráltan lövök, nem csak a vakvilágba. Cserébe viszont a többiekre nem figyelek annyira, csak a dögökre. A megafonos beszédére sem emlékszem, de a hangja elég ahhoz, hogy tudjam: rosszul állunk. Felüvöltök. Jól esett. Kicsit elhomályosul a látásom. Sírnék? Nem vettem észre… Nem is lényeges, eddig nem zavart, ezután sem fog. Jenna hangját hallom, és nagy nehezen felfogom, mit mond. Határozottan ránézek. - Bosszuljuk meg… Nyírjuk ki az összeset, aztán beszélgessünk el a barátunkkal… - mondom Jenna számára ismeretlen kegyetlenséggel, dühvel, gyűlölettel és emellett érzéketlenséggel. Lehet, hogy bekattantam? Althea-ra nézek, és egy pillanatra felébredek ebből a rage-állapotból. - Gyere velünk… Jobb szeretném… Ha most már együtt maradnánk – mondom kissé bizonytalanul, de aztán visszatér az előbbi állapotába. Újból Jenna-ra nézek, és bólintok. - Gyerünk, itt leszek/leszünk!
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on Mar 2, 2017 14:50:25 GMT 1
Beth hiába szólongatja Altheát az nem válaszol neki. Nem érti mi történik így megérinti a barátja vállát ám az arra sem reagál. Szólongatja egy picit de semmi sem történik igazán. Azután erősen megrántja, hogy végre forduljon felé. Ekkor látja mi is történt valójában. Althea szemei fönnakadtak. A két markával pedig erőteljesen szorította a hosszú bogárkart ami a gyomrába állt és eddig megtámasztotta a holttestét. Amint Beth elfordítja a holttestet az eldől mert már nem támasztja a mellvéd. Ott fekszik Althea Irwin a Hannouji akadémia valószínűleg egyik legjobbja. Végig néztek a toronyról a városon. Amerre a szem ellát bogarak özönlenek felétek. A külső kerület romjain fel a falakon és a messzeségben mintha füst szállna fel a kapu felől. A ti tornyotokon épp szünetel a támadás így van időtök körültekinteni. Rövid időtök van, hogy kifújjátok magatokat és újratöltsétek a fegyvereiteket és rájöjjetek, hogy itt csak ti ketten maradtatok. Körülöttetek csak hullák fekszenek. Elég depresszív látványt nyújt a füstölő föld. A távolban láttok egy repülőgépet lezuhanni a város másik felén. Jenna talál egy város felé néző lőállást és arra felé figyel. Ki is szúr egy csapat vörös kabátos csuklyás fazont amint egy hatalmas ládát cipelnek. Öten vannak. Az egyik a parancsnok legalábbis az lehet ha így kiabál("Le ne eljtsétek azt a szart vagy mind felrobbanunk") a másik néggyel aki nyilván nagyon óvatosan cipeli azt a ládát. Mindegyiknél géppisztoly van. Egyértelműen a Vörös hangya emberei. Úgy látszik nem szúrtak még ki.
|
|
Bratti
Szerepjátékok Császára
"Ez a világ kegyetlen... De egyben gyönyörű is." - Mikasa Ackerman
Posts: 909
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: Sept 16, 2024 0:19:36 GMT 1
Feb 23, 2016 19:50:58 GMT 1
|
Post by Bratti on Mar 10, 2017 22:21:33 GMT 1
- Althea! Indulunk, itt semmi esélyünk már! Gyere! – szólok oda neki, és elindulok, de észreveszem, hogy meg sem mozdult. Visszalépek, és megérintem a vállát. - Althea? Valami baj van? Miért nem jössz? – kérdezem zavarodottan. Továbbra sem válaszol. Ideges leszek. - Erre nincs időnk, mi lelt téged? – kiáltok rá, majd megrántom, hátha így reagál valamit. Egy pillanatra megkönnyebbülök, hiszen végre megmozdult, mert felénk fordult. Aztán megáll bennem az ütő. Elsápadok, a fülemben hangosabban dobol a vér. Meghalt… Tudatosul bennem. Megtántorodom, így elengedem, ő pedig eldől, mint egy bábu. Elhomályosul a látásom. Eszembe jut az első nap, amikor együtt mentünk haza, és a bátyjával találkoztunk. Milyen rég volt! Milyen békés világ volt az még! Leguggolok hozzá, és átölelem, közben zokogni kezdek. Miért? Miért kellett nekik meghalni? Gyászolom őket. Aztán egy perc után összeszedem magam, és felállok. Kiszedem a gyomrából a karmot, és lecsukom a szemét. Ő jobb volt, mint én… Nem sok esélyünk van… Realizálom. Jenna mellé lépek, és együtt nézünk keresztül a városon. Megfogom a kezét, majd megszorítom. Így állunk egy percig. Undorítóak ezek a lények… Aztán elengedem a kezét, és minden fegyverem újratöltöm. Amit találok, és nem gátol nagyon a mozgásban, elrakom, lőszerrel együtt. Az egyetlen élő társam szemébe nézek. Mélyen. Aztán mielőtt felfognám, már fel is pattantam, és szorosan átölelem őt. - Nem halhatsz meg, értetted? – kérdezem tőle gombóccal a torkomban. Aztán észrevesszük az öt fószert. Gyorsan le is guggolok, aztán a társamhoz fordulok. Nagyon közel vagyunk egymáshoz, meg sem kell mozdulnom, ha a fülébe akarok suttogni. - Mit gondolsz? Itt már úgysem tehetünk semmit… De bennem ég a bosszúvágy azért a kettőért és a többiekért is – mondom dühvel telt hangon. - Vesztenivalónk már nem nagyon van… - teszem még hozzá kissé szomorú hangon, majd újból a szemébe nézek, és várom a véleményét.
|
|
Ben
Szerepjátékok Istene
"Supreme excellence consists in breaking the enemy's resistance without fighting."
Posts: 1,151
Elfoglaltság: Elfoglalt
Utoljára online: Sept 5, 2024 6:11:38 GMT 1
Feb 24, 2016 12:12:56 GMT 1
|
Post by Ben on Apr 20, 2017 10:54:41 GMT 1
Visszafojtott könnyekkel néztem végig, ahogy Beth a halott Altheához beszél. Nem nagyon ismertem a lányt, de megérintett a halála. Nem tudom miért... Talán a felém irányuló viselkedése miatt, vagy csak azért, mert tudom, hogy kik várják őt haza. Nem sok időm maradt arra, hogy Bethet vigasztaljam, de egy szoros öleléssel viszonoztam az övét. Ekkor már az acélszívű Jenna szemgödréből is egy könnycsepp hullott a földre, de rögtön le is töröltem. Haraggal nyomtam el a bánatomat, és teljes mértékben egyetértettem Bethel. - Így van, itt már nem tehetünk semmit... De nem fogom hagyni, hogy a barátaink halála hiábavaló legyen. Vetettem mégegy kósza pillantást a lány holttestére. Elfogadtam a halált, abban a tudatban vágtam neki a küldetés hátralévő részének, hogy nagy eséllyel én is hasonlóan fogok kinézni a végére. Ökölbe szorítottam a kezemet, aztán fegyvert rántottam. Újratöltöttem a tárat, és vártam. Türelmetlenül. Véresre rágtam a számat, amíg egy olyan pozícióba nem kerültem, hogy tökéletes rálátásom legyen arra a dologra, amit az illető cipel. - Kaboom... Suttogtam halkan magam elé, aztán tüzet nyitottam arra, ami a dobozban volt... Égjenek csak a rohadékok, megérdemlik.
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on May 6, 2017 14:55:15 GMT 1
Telibe sorozod a ládát amit a négy meglepődött Vörös hangyás visz. A vezérük elkerekedett szemekkel bámul majd csak annyit mond. -Jaj *BUMM* Tüzes kénkő száguld végig az egész utcán ahogy a falrobbantó bomba elsül. Nem tudni, hogy a hangyák honnan szerezték ezt a fegyvert vagy, hogyan juttatták be a városba. Sokan arra sem fognak rájönni, hogy ez egy ősi bomba volt mely már akkoriban is a "Minden bombák atyja" kategóriába esett. A pusztítás amit végez brutális. A lökéshullám egészen a következő kerület faláig lebontja az épületeket. Ti is csak úgy menekültök meg, hogy a torony vastag betonfala mögé húzódtok de érzitek ahogy megroppan alattatok a konstrukció. Ennyi volt? Vége? Képszakadás.
*** -Őrmester! Őrmester! Találtunk még egyet. Sőt ketten vannak. SEGÍTSEN MÁR VALAKI. Lépések dübörögnek. -NYJÁÁÁÁÁÁH. Emelkedik a törmelék. Vakító fény szűrődik be rajta. -Még élnek. SZANITÉC!
*** Kikerültetek a romok alól. Kész csoda, hogy túléltétek de a vaskos konstrukció tartóelemei eléggé lassították a zuhanásotokat. Most viszont körülnézhettek és amit láttok nem jó. Mindenhol döglött bogarak és halott emberek. Az Akadémia az egyetlen megmaradt épületként magaslik a messzeségben. A többi csak rom már. Elméletben győztetek. Megállítottátok a rovarokat. De milyen áron. Lady Satsuki is ott áll a romok között. Klasszikus pózában a kardjára támaszkodik. Egy valahogy a csodával határos módon megmaradt az elődöket formázó szobrot bámul. Ők megvédték. Ő meg elvesztette. Ennyit arról a 70 évről. Hiszen a civilek majdnem egytől-eggyig meghaltak. Pusztán a gyerekek maradtak meg akiket előrébb engedtek az idősek a menekülők között továbbá úgyis az akadémián tartózkodtak. A várost védő HCG-sek közül mindössze százketten élték túl. Hannouji város lakossága ezzel összesen 8308 főre rúg. A kétszázezerből. Ennyit ér az emberi élet. Nashred és a Marsall csapatai túl későn érkeztek. Már csak ennyit tudtak megmenteni. Hiába parkol most a valaha méretes város szélén az a hatalmas harci gép. A Lady felkapaszkodik a szoborra és végignéz Nashred katonáin és a kevés túlélőn. Majd az erőteljes szónokló hangján szólal meg. -Íme. Itt a vég. A városunk elesett. Számunk a huszadára csökkent. De még bosszút tudunk állni. Ez az egyetlen dolog amiért ti túléltétek, hogy megbosszulhassátok az elesetteket. Van egy fegyver. Odakint a pusztulatban mellyel képesek lennénk megbosszulni azokat akiket elvesztettünk. Ennyit kérek már csak tőletek. Az utolsó lépést tegyétek meg velem. Nem fogadja kitörő ováció a beszédet. Inkább csak egyetértő csend. Mindenki felvonul Nashredre. A bestia pedig megindul át a pusztán. Utatok a sérüléseitek ápolásával és hosszú beszélgetésekkel telik. A gép motorjának hangos dübörgését nehéz megszokni. De a harmadik napon már el tudtok rá aludni. Pontosan akkor mikor megkezdődik a káosz. Bogarak csapnak le minden felől. Először csak egypár. De aztán már folyamatosan támadás alatt tartják a mozgó bázist hosszú-hosszú órákon át. Felváltva kell kimennetek lelövöldözni őket. Sokan nem térnek vissza. Az életben maradt emberek száma újabb kétezerrel csökken az ötödik nap nyugtáig. Másnap pedig újabb ezer. A Vörös hangya ismét lecsapott. A szervezet maradéka egy újabb bombával kedveskedett Nashrednek. Ugyan ember életeket nem vett el de az erődöt mozgásképtelenné tette. Úgyhogy az utat gyalog vagy szállító járműveken kellett folytatni. Ez pedig gyilkosnak bizonyult. Hol VH-s mesterlövészek, hol pedig bogárhordák pusztították a megmaradtakat míg végül az alkony fényben elértétek a képeken látott felhőkarcolókat. Körülöttük pedig hangyások és bogarak ezreit ahogy szinte ellepték azt. Esélytelen volt észrevétlenül behatolni. Nem volt kérdés. Roham. Rengetegen haltak meg géppuskatűzben vagy rovarok köpetei nyomán. Magasan fejlett Zernidák téptek szét egész csapatszállítókat. Az égből a rovarok tizedelték az embereket akik eljutottak idáig. Véres ötszáz méter volt. Szerencsétek volt, hogy a KEGes Ryuko oldalán haladtatok. Hatalmas dühvel irtotta a bogarakat. Mellette biztonságban lehetett lenni. Mélyre verekedtétek magatokat a felhőkarcolókban. Nagyon mélyre. De annyira nem, hogy ne várjanak minden sarkon bogarak. Egyre több ember életét követelve. Ryuko mellett pusztán ti ketten maradtatok meg abból tíz fős csapatból ami veletek indult. Lady Satsukit is egyedül találtátok egy hatalmas bestia hátából kihúzva a kardját. Körülötte mindenhol a személyi testőrségének holtestei hevertek. Darabokban. Gyakran hallottatok még a sötét folyosókon elhaló sikolyokat de minnél messzebb mentek annál kevesebbet. De jó hír, hogy számos eligazító táblát találtok amin az AIDI project név szerepel. Ezekkel könnyedén megtaláljátok amit kerestek. S az utatok véget ér. A teremben végig székek sorakoznak. Rajtuk pedig furcsa görcsös alakok. Abszurd ijesztő szobroknak tűnnek. Ha nem azon a poklon keresztül jöttetek volna amin akkor talán még ki is rázna tőlük a hideg. Így viszont csak bágyadt fáradtsággal nézitek őket. A harc az utolsó energiátokat is kevette belőletek. Az utolsó szék viszont még üres. A terem vége egy másik képről ismerős hely. Hosszúkás folyosó egy panellal a végén. Rögtön odasiettek, hogy megnézzétek mit tud. Lesöpritek róla a port majd ütyködtök rajta egy kicsit hátha történik valami. Egyszer csak kék fény villanik. Először csak felismerhetetlen káosz az egész majd egy villanást láttok. Valami ismeretlen logó rajzolódik ki előttetek. Majd ismét elmaszatolódik a hologram. Végül pedig egy egész szobát betöltő női hang szólal meg. -Üdvözlöm. Ön az Artificial Intelligent Defense Initiative projekt röviden AIDI-val beszél. Ha kérdése van kérem tegye fel. Lady Satsuki megregadja a kezdeményzést. -Mi az az AIDI? -Az Artificial Intelligent Defense Initiative rövidítése.-válaszol az AI. -BAAAH. Nem úgy értem. Mire jó maga a projekt? -A projekt feladata létrehozni egy fegyvert mellyel a Zernida faj elpusztítható. A fegyver egy máig élő Zernida királynőre van rácsatlakoztatva és az ő hormonjait használja fel a bogarak elpuszítására. Érdekesség, hogy többek között emiatt érkeztek ide a Zernidák...70 éve és 211 napja. A fegyver ugyan ellenük készült de nem lett bevetve mivel bizonyos tudósok a hibákra hivatkozva szabotálták a bevetést. -Miféle hibák? -A fegyver minden nem elég fejlett immunrendszerű embert megöl a bolygón. Értsd: A 11. életévüket nem betöltött vagy beteg emberek. -Hogyan tudom aktíválni?-kérdezni határozottan a Lady. -Te megvesztél?-Szól a testvére.-Te sem gondolod komolyan, hogy végzel a nagyjából nyolcezer gyerekkel akiket otthon hagytunk. -Már úgy is halottak mit tehetnénk? -A bogarak azt hiszik, hogy a mindenki halott. Lehet, hogy túlélnék valahogy. Rejtőzve. -Bujdosni? Inkább a halál. Az AI vág közbe úgy, hogy kivilágítja az üres széket. -Ha egy a kormányzói joggal felhatalalmazott személyek közül foglal helyet azon az irányító panelen akkor rögtön aktiválhatja a fegyvert vagy elindíthatja az AIDI projekt törlését. Ha nem kormányzói személy ül a székbe a védelmi rendszer aktiválódik. Innentől csak rajtatok múlik, hogy bele-e ül valaki a székbe vagy sem. Esetleg az, hogy melyik opciót választja.
|
|
Ben
Szerepjátékok Istene
"Supreme excellence consists in breaking the enemy's resistance without fighting."
Posts: 1,151
Elfoglaltság: Elfoglalt
Utoljára online: Sept 5, 2024 6:11:38 GMT 1
Feb 24, 2016 12:12:56 GMT 1
|
Post by Ben on Aug 24, 2017 14:25:23 GMT 1
Amint látom a robbanást, reflexből az utolsó életben maradt társamra vetem magam. Kettőnk közül legalább ő élje túl ezt az egészet. Ezt követően megszakad a kép. Meghaltam volna? ***
Élek. Bár az ébredés rendkívül fájdalmas volt. Élek, de olyan mintha halott lennék. A körülöttünk lévő pusztítás pokolba illő látványt nyújt. Valahogy így képzeltem el a másvilágot, ahova a bűnösök kerülnek. Az arcomat verejték, vér és por egyvelege borítja. Szerintem Beth sem néz ki jobban. Mindenem fáj, a sebeim pedig csak azért nem véreznek, mert ellátott az egyik szanitéc. Satsuki beszédjét egy nagyobb törmelékhalmazra ülve hallgattam végig. Ráordíthattam volna. Rálőhettem volna. Gyűlölöm, és a beszédje csak megerősítette bennem ezt az érzést. De nem volt erőm. Még nem. Össze kell kapnom magam... A Nashred fedélzetén igyekeztem az élő embereket a legbiztonságosabb helyre juttatni. Max bunkerjében biztonságban lettek volna, azonban ennyi ember nem fér el ott. Csak remélni tudom, hogy a lent lévők mind jól vannak. A bogarak rohamozzák a gépet, felváltva, sorshúzással mennek ki az emberek. Meghalni. A vihar előtti csendes napok álmatlanul teltek. Beth társaságában virrasztottam át az estéket. Nyitott könyv voltam a számára, úgy ömlöttek a szavam a számból, mintha a halálos ágyamon mondanám a végakaratom. Meséltem neki a nem túl fényes életemről, a zongoráról, mindenről. Felhúztam a térdeimet, átkaroltam a lábam és mondandóm végéhez halkan hozzátettem. - Ha nem döglök meg, akkor megmutatom. Nem akartam hallani a csendet. A csend gyilkos volt. Szóval tartottam a lányt. Hajlandó voltam a semmiről és beszélni vele. Csak ne halkuljon el. Volt valami megnyugtató a hangjában. Ha belegondolok, hogy a régi és az új Jenna is elveszített mindent az életében rajta kívül, a sírás kerülget. Furcsa, hogy a bajtársiasság mennyire össze tud kötni két embert... Vagy most többről lenne szó? ***
Épp álomra hajtanám a fejem, amikor jelez a vészjelző. Bogarak. Megint. Ezek a dögök nem adják fel. A háborúnak nincs vége, csak egy nagy csatán voltunk túl. A fegyverek hangjából ítélve pedig egy hasonló durvaságú vár ránk odakint. Hamarosan te jössz, Jenna. Mondogatom magamban. Hamarosan te állsz majd ott kint. De nézd a jó oldalát. Ha szerencséd van, akkor eltalál az egyik hülye rovar és véged. Nem, nem gondolkodhatom így. Ma mind elveszítettünk valamit, ha nem mindent. Mielőtt rám kerülne a sor, odarohanok Bethez. Próbálom lazán elmondani a mondandómat, de érzem, hogy rezeg a szám, és a hangom sem igazán maga biztos. - Nézd… szóval… izé, ha otthagynám a fogam, akkor.. akkor… Á, … faszom bele.. A lány arcára helyezem a karomat, és egy gyors csókot nyomok az arcára. - Nah, szóval ezt akartam. Próbáltam mosolyt erőltetni az arcomra, aztán mielőtt bármit is reagálhatott volna, kirohantam lőni. Céloz, lő. Céloz, lő, tölt. Monoton küzdelem az életért. Ezrek hullanak körülöttünk. Az igazi emberek. Amíg nem ragadnak le a szemeim, addig nem megyek vissza. Egyrészt mivel mindenkire szükség van idekint, másrészt mivel tartok Beth reakciójától. Oh, az irónia. Az a rohadt irónia. Bármikor telibe kaphat egy rohadt bogár, de te az érzéseidtől félsz. Újabb támadás ér minket, ezúttal szerencsére nem követel halálos áldozatot. Viszont gyalogszerrel, és járműveken kell tovább mennünk. Versenyfutás a halállal. Lövések, hullák. Tényleg csak a bosszúért maradtunk volna életben? Én ezt nem vagyok hajlandó elfogadni. Nem volt idő gondolkodni, csak sodródni az árral. Lőni mindenre, ami mozog. Nem tudom, hogy hányan maradtak életben, fokozatosan elszakadtunk a többiektől. Én, Ryuko és Beth maradtam. Ha az utóbbi jól reagálta le a csókot, akkor megfogom a kezét, és amíg meg nem látom Satsukit, el sem engedem. Szólni nem szólok semmit, a kezem viszont ökölbe szorul, a pisztolyom után matatok. Amint elérjük az AIDI-t, csendben figyelek, a pisztoly azonban továbbra is ott pihen a kezemben. Ez a ribanc aktiválni akarja az AIDI-it. Mintha nem is én uralnám a testem, egyenesen Satsuki fejére lövök. Egyszer, kétszer, háromszor. Az egész tárat beleeresztem a hullájába. Már nyúlnék is a következőért, a szememből már csorognak a könnyek. - Sajnálom Ryuko. Te is tudod, hogy… aktiválta volna… Így vagy úgy, de megteszi… Elengedtem a fegyvert, hallgattam ahogy a földre zuhan, aztán átkaroltam Bethet. Túl sok ez már nekem. Nem vagy te hős Jenna, egy gyilkos vagy, egy szörnyeteg. Hallottam a fejemben a hangomat. A sajátomét, a szüleimét, Maxét, Bethét. Mind egyszerre hajtogatták el . Szipogva tettem fel a kérdést az AIDI-nak. - Lehetséges… késleletetni az aktiválást? Mondjuk… egy hónappal? Addig mindenki el tudna menekülni a… bolygóról…
|
|
Bratti
Szerepjátékok Császára
"Ez a világ kegyetlen... De egyben gyönyörű is." - Mikasa Ackerman
Posts: 909
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: Sept 16, 2024 0:19:36 GMT 1
Feb 23, 2016 19:50:58 GMT 1
|
Post by Bratti on Aug 24, 2017 19:09:03 GMT 1
Nem tudom megállítani Jenna-t. Pedig utána kiáltom még, hogy mit akar tenni, de a lövések miatt semmi nem hallatszódik. Nem az előbb mondtam, hogy meg ne halj?! Haragszom rá. Mögötte termek, de ekkor látom a robbanást. Nincs időm reagálni, Jenna rám veti magát. Remeg a föld. Végre vége… Tudatosul bennem, aztán elvesztem az emlékezetem, csak annyi marad még meg, hogy hirtelen megint fényesség, kevesebb nyomás, de aztán megint feketeség. Kinyitom a szemem. Mi történt? Iszonyatosan szédülök. Megpróbálok felülni, de aztán inkább nem. Érzem, ha nem maradok nyugton, akkor elájulok újra. A Lady hangját hallom csak. Lehunyom a szemem. Miért? Miért kellett ennek történnie? Aztán el kell indulunk. Szerencsére csökkent annyira a szédülés, hogy az utolsók között felvánszorogjak a gépre. Azt sem tudom, milyen sérüléseim vannak. De nem is számít. Ahogy leültem, el is ájultam. Azt hiszem, egy fél napig lehettem kómában, mikor újra felkeltem. Néma csönd az embereket illetően, csak a gép zúg iszonytatóan. Sokkal jobban vagyok, a szédülésem elmúlt. Hála az égnek. Vagy nem? Lassan felállok. Tényleg borzasztóan kevesen maradtunk. A kezemen, lábamon csak kisebb sérülések, zúzódások vannak. A fejemen van a legnagyobb. Nagy és mély. De nem haltam meg. Kár… Visszaülök. Nem akartam többé élni. Nem volt értelme. Semminek. Jenna hamar rám talált. Folyamatosan beszélt. Nem figyeltem rá, nem is válaszoltam. A figyelem legkisebb jelét sem mutattam felé. Teljesen kábult voltam. A külvilágot mintha egy zárt ajtó mögül hallanám csak. Kizártam őket, csak a saját depressziós gondolataim maradtak. Üres maradtam. Minden pozitívum, remény, harag, negatívum eltűnt. A szemeim és az arcom is üres volt, fénytelen, semmibe tekintő. Nem sokat fogtam fel a külvilágból. Néha ettem, ittam, pisiltem, ha lehetett még le is tusoltam. Azt hiszem, néha aludtam is, mert akkor éreztem dolgokat. Nem volt jó. Ezért visszatértem ebbe a kirekesztő dermedtségbe. Arra gondoltam, hogy Jenna-nak nem velem kéne töltenie az idejét. Hanem valaki olyannal, aki megérdemli. De nem tántorítja el, beszél, ismételgeti önmagát. Hiába kérdez, nem válaszolok. Meg sem szólaltam azóta, hogy elvesztettem az eszméletemet, mikor rálőtt arra a dobozra. Pedig én beszédesnek számítottam. Régen. Most már nem. Aztán megkezdődik az újabb invázió. Az emberek sorra mennek ki meghalni. Alig térnek vissza. Csak most veszem észre, hogy valamit szorongatok a kezembe. Letekintek rá. Az a karom, ami Althea gyomrából állt ki. Fogalmam sincs, hogyan élhette túl az utóbbi pár napot, de nálam volt. Ugyanolyan élesen. Ekkor előttem terem valaki. Lassan felemelem a fejem, élettelen szemeim ráfüggenek. Jenna. Igyekszem odafigyelni rá, mert most nem csak fecseg. Azt hiszem, ki fog menni. Engem miért nem választanak? Fut át az agyamon. Majd megcsókol. Összerezzenek. Hozzám ért. Ekkor kiszakadok a kábultság legmélyéről. Jobban érzékelem a környezetem, de még mindig élettelennek érzem magam. Egyedül ő maradt. És jól esett a csókja, bár még mindig mérges voltam rá. Már csak a távolodó hátát látom a lánynak. Ekkor elhomályosul a látásom, majd sírok egy keveset. Aztán megint semmi. Végül megemelem a karmot, ami a kezemben van, és belevágom a másik karomba. Senki nem foglalkozik velem. Már így is alig vagyunk. Érzem a vért. Csorog, folyik. Nem elég mély… Ám ekkor megremeg a gép. Le kell szállnunk. Kapok valami fegyvert. Követem a tömeget. Gyalog. Biztos halál. Biztatom magam. A kezemre egy gyors kötést csináltam, hogy ne fertőződjön el. Gyors halált akartam. Nem ilyet. Lövök, ha kell. De amúgy olyan vagyok, mint egy robot. Megyek előre. Aztán következik a roham. Valahogy Ryuko és Jenna mellé kerülök. Bekerülünk a felhőkarcolóba. Egyre beljebb haladunk. Jenna kezét szorongatom. Észreveheti a saját magam ejtett sebem, mert útközben leesett a kötés. Végül csak hárman maradunk, illetve Satsuki. Igyekszem nem meghallani a hangokat, csak haladunk. Végül megérkezünk. Kikerekedik a szemem. Abban a teremben állok, ami még a fotókon nagyon kíváncsivá tett. Lassan közelebb lépek az alakokhoz. Hozzájuk érek. Végigsimítom őket. Magamba szívom őket. Fogalmam sincs, miért érdekeltek, de érdekeltek. A többiek közben elindultak, én csak később megyek utánuk. De az AI-t már hallom. Aztán Jenna egyszer csak lelövi a nőt. Kikerekedik a szemem. Elég… Mikor a lány megpróbál átkarolni, csak ellököm őt magamtól, majd leguggolok, és befogom a fülem. Elég… Elég… ELÉG! Nem sírtam. Nem sikoltottam. Nem kiabáltam. Csak csukott szemmel ismételgettem magamban. Azt hiszem, megőrültem. Végül felállok. Hátat fordítok a másik kettőnek. Jenna fegyverét odébb rúgom. Azt hiszem, pont a lábai előtt hever most. Pedig nem szándékos volt. Én csak elindultam vissza. Ha hozzám szólnak, sem érdekel. Csináljanak, amit akarnak, nem érdekel többé. Visszatérek a szobrokhoz, leülök eléjük, hátamat mutatva a másik kettőnek. Csak bámulom az érdekes szobrokat, aztán egyszer csak megszólalok. Hosszú idő óta először. Átkiabálok a termen az AI-nak. - Mik vagy kik ezek a szobrok, mi célt szolgálnak és miért néznek ki így?
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on Jul 1, 2020 0:02:27 GMT 1
A késleltetés nem opció. A dögök az ajtón dübörögnek. Százával, ezrtével. Eljött az idő a döntésre. Ekkor a szobrok Beth előtt felemelkednek és megindulnak kifelé. Látod, hogy hosszú kábelek kötik őket a trónusaikhoz. Pontosan olyanok ami fölött most Jenna is áll. Elindulnak és elkezdik feltartani a Zernidákat míg ti vaciáltok, hogy meglépjétek-e a döntést. Hosszas diszkurzus után Satsuki hulláját átlépve Beth ül a székbe. Érzi, hogy valami megragadja a nyakát. Aztán felsikít. Fájdalmat lát. Ezer meg ezer kép fut át az agyán. A múlt, a jövő és a világ összes információja. Hogy hogy került ide a Nobunaga dinasztia a föderáció és, hogy miért nem hagyhatjátok el a bolygót. És azt, hogy ő, hogy került ide. Mármint nem ő maga hanem az a nagy dolog aminek a részévé vált. Valami hatalmas ami kilométereken át elnyúlik. Jenna körül felvillannak a fények. Látja, hogy a másik lányt elkezdte ugyanaz a szürke köves massza beteríteni mint a többi szobrot. Lassan nyeli el őt. És furcsa pozícióba csavarja "Üdvözöljük Kapitány szólal meg " Beth. De mintha nem is ő beszélne hanem valaki rajta keresztül. "A rendszerek 23%-on operálnak de az önjavítás megindult. A tt4691 doktrína megkezdődött. Az AIDI tesztfegyver aktiválva. Kódnév: "Save her". Lassan felkapcsolnak az áramkörök mindenhol. Jenna előtt panelek százai lépnek működésbe. Aztán megreng a föld és a világ elindul. Jenna elesik. "Emelkedés 100...150...200...300..." Mondja Beth. Nem is önmaga a tekintete üveges. A szürke anyag egyre feljebb mászik rajta. Jenna ekkor már látja, hogy az épület egyik fele. Egy hatalmas ablak. Mintha most lift módjára kezdenének emelkedni a föld alól így egyre magasabbról figyelheti a világot. Először csak beáramlik a napfény és rajta keresztül láthatóvá válnak a végtelen zernida tömegek. Aztán azonban a Terkax IV végtelen tájai terülnek el előtte. A romos vidék mely egykoron az otthonául szolgált már nem az övé. Egyiküké sem. Sem az embereké sem, a mutánsoké sem a Zernidáké. Távolodnak és hamarosan már kivehetetlenné mosódnak össze. Végül csak egy kontinensé aztán egyetlen bolygóvá. A hajó testét kék fények hagyják el. Talán rakéták. Lassan beterítik az egész bolygó felülelét. "Az Aidi projekt tesztje sikeres. A felmérési adatok alapján a génbombák 77%-a aktiválódott. Ez elég a szükséges csapás végrehajtásához. " - Mondja Beth. Beth ismét megszólal, immáron elönti a szürkeség és csak a feje lóg ki. "Irány 01-112-Bit-Yssos szektor Asmodia." Jenna sóhajt és körbe fordul. Egyetlen logóval találja szembe magát. Sose látta még, de mégis ijesztően ismerős. cdn.discordapp.com/attachments/705214815420809218/727658595684188210/b1.pngAz első történet amit valaha a fabin játszottunk véget ért. Akkor mostmár kezdhetünk valami mást is játszani?
|
|