Aria
Szerepjátékok Istene
Szeresd ellenségeidet! Azzal kergeted őket az őrületbe.
Posts: 1,043
Elfoglaltság: Elfoglalt
Utoljára online: Aug 13, 2023 7:55:28 GMT 1
Feb 23, 2016 21:54:48 GMT 1
|
Post by Aria on May 11, 2016 18:32:28 GMT 1
http - Egyetértek. - bólintok Max szavaira a koordinátákról. - A névsorról mennyit tudsz? Ismered a rajta szereplőket? - megvárom a válaszát, majd bólintok, és a képeket kezdem nézegetni. Hátborzongató, hogy a legjobb szóval éljek, de igyekszem átlátni őket. Egy hónaposak, vagy újabbak a dokumentumok, és az elektronika, a felhőkarcolók stílusa teljesen eltér a Hannouji-ban láthatóaktól. Ismét Max-re nézek. - Ilyeneket a "környéken" nem látni. - állapítom meg a nyilvánvalót. - Én nem vagyok túl tapasztalt ilyesmiben, így inkább megkérdezlek... nincs valami ötleted, milyen helyszínen készülhettek? Én az elektronikából, illetve az építési stílusból próbálnék következtetni, de az meglehetősen bizonytalan, annak ellenére, hogy jellegzetes. - ismét a szobros képet veszem a kezemben. - Mindenesetre ez a legkiugróbb. Ha be tudnánk azonosítani, hol vannak ehhez hasonló szobrok, célegyenesben lennénk. Thomas, vagy valamelyik munkatársa szándékosan gyűjtött információt ezekről a helyekről. Ha nem is itt van az AIDI, ami abból kiindulva, hogy milyen koordinátákat adtak meg, valószínű, de az biztos, hogy ezeknek a helyeknek köze van hozzá. - fejezem be, majd Beth-hez fordulok, aki már a képeket nézegeti. - És ti? Ha nem is sokat, valami apró információ? - kérdezem reménykedve, hátha a képekkel, és a koordinátákkal együtt már össze tudunk illeszteni valamit.
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on May 13, 2016 17:09:00 GMT 1
Mindnyájan meghalljátok a kinti ajtó nyílását. A rajta belépő hét pár láb kopogását már csak a közelebb állók. Mindnyájan a hang forrásához rohantok. Meglepő látvány tárul a szemetek elé. Hat gépfegyveres fickó tetőtől talpig védő öltözékbe öltözve vár titeket. De ez nem a HCG kék egyenruhája. Annál feltehetőleg egy jóval drágább öltözék. Náluk talán csak az az alak érdekesebb akit közrefognak. -Lady Satsuki.-hajol meg gyorsan a tanár. Közben próbálja a fehér ingjére fröccsent vért és agyvelőt lekaparni. -Nincs időm a formalitásokra. Most kaptam a hírt Nashredből. Vörös kódot riasztottak. Az első Zernida raj viszont közelebb ért mint a felderítőink hitték. -Mégis menny....-Mikisugi nem tudja befejezni a mondatát mert egy ordítás szakítja félbe. -TEEEEEEE. Satsuki. A mocsok. Aki rombadöntötte azt ami megmaradt a szülőbolygómból. ÁRULÓ VAGY NEM MÁS. Az árnyakból Ryuko lép elő. Kezében a Max által készített kard. -Halott ember vagy.-Fejezi be a mondandóját. -Csakugyan?-Jön a sértett fél lekezelő válasza az idegesen villódzó géppisztolyok oldaláról.-És mit gondolsz TESTVÉR. Mégis melyik világ jövőjéért tettem mind ezt? Satsuki lassan előhúzza kardját a tokjából. Gyönyörűen megkovácsolt fekete pengéjű fegyver. Rendkívül ritka fémből készült. Azoknál akik találkoztak ilyesmivel csak olyanokból van kevesebb akiket nem vágott egyből ketté. Ha közben Mikisugira pillantotok látjátok, hogy a fejét fogja. -Ismét harcolni akarsz velem Ryuko? Mielőtt az bármit válaszolhatna a tanár ront be a két fél közé. -NE MOST CSINÁLJÁTOK EZT. KÉRLEK MOST AZ EGYSZER AZ ÉG SZERELMÉRE NE!- az amúgy nyugodt figura kirobbanása mindenkit megijeszt egy pillanatra de a két nő nem ereszti le a kardját. -Testvérek vagyunk. Marni foglyuk egymást a világ végezetéig és te nem tehetsz ellene semmit Mikisugi. Ryuko a földre köp. -Bárcsak ne lennék a rokonod te rühes szajha.-Itt a gépfegyveresek ujjai már a ravaszon feszülnek.- A te parancsod volt, hogy Thomas ne modnjon el senkinek semmit. Nézd meg mi lett az eredménye. NÉZD MEG MIT TETTÉL!-mutat a sírra. Miközben a szemébe könnyek szöknek. Mikisugi csak sóhajt egyet majd megszólal. -A Satsuki Nobunaga és Ryuko Nobunaga közötti huszonötödik párbaj ezennel kezdetét vette.-Majd pont mint aki huszonötödszörre csinálja hátravetődik az összecsapó pengék közül. (Erre lehet reagolni ha elég hsz. lesz akkor még a hétvégén jön a folytatás ha nem akkor következő pénteken mindenképp.)
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on May 13, 2016 17:54:03 GMT 1
Valahol messze a pusztulatban a Nashred halad
-Itt 202-ek beszélnek. Egy rajjal leálltunk a nyolcadik kerület széi pusztulatban. A porfelhő méretéből ítélve körülbelül kétezer bogár közelíthet felénk. A horda többi része vonul tovább. -Érthető. Vessék be a jelzőrakétákat.-Szólalt meg a Marsall aki a bázis indulása óta egy percet nem maradt nyugton. Állandóan ide oda rohangált. Osztogatta a csapatokat és a felszerelést. Járőröztette a felderítőket és kszenlétbe állított mindenkit. -Erre sem jönnek többen uram. Úgy néz ki a várost célozzák. -A 202-es csalogassa ki az elszakíott részt a nyílt terepre. A vadászgépeink majd szétszedik őket. A bázist kapcsolják teljes gőzre. Be kell vágnunk a fővonulat elé. -Uram.-Szólalt fel az egyik tiszt.- Városi terepen haladnak. A bázis képtelen lesz pontos lövéseket leadni és közelharcban alulmaradunk majd. -El tudjuk érni a következő nyílt terepet mielőtt ők?-kérdezett vissza a marsall. -Nem uram. Mire odaérünk ők már négy kilométerrel előttünk lesznek. A kapitány nagyot sóhajtott. -Mondják meg a 202-nek, hogy magukra maradtak. Csalogassák az ellenséget ameddig lehet majd induljanak Hannoujiba. Lehet, hogy addigra Nashred már nem fog állni. -A légitámadással blokkolják az összes lehetséges útvolnalat. Gyújtóbombákat és repeszeket a felhőkarcolókra. De ne tegyék őket a földel egyenlővé. Azt akarom, hogy az ellenség lassuljon. Így ne őt hanem az útvonalát irtsák le. A 406-os gyalogezredet pedig állítsák fel eléjük. Mindenki ledöbbent. A 406-os katonái felderítők és mutánsok voltak a legveteránabbakból. Súlyos pazarlás egy öngyilkos akcióba küldeni őket ekkora túlerővel szemben. -MIRE VÁRNAK? Indítsák azt a kurva ezredet! -Uram ez öngyilkosság.-Állt föl az egyik rádiókezelő a jobb oldalon. A marsall rászegezte összeszűkült tekintetét. -Rendben van katona válasszon. Hannouji kétszázezer lakója vagy pár katona akik időt nyernek nekünk ahogy apáink régen? A katona nyelt egyet majd vigyázba vágta magát. -Természetesen Hannouji. -Nagyon helyes. Bólogatott a Marsall. Akkor maga is kimegy velük és dicső halált hal. Az ősei is meghaltak, hogy mi itt élhessünk. Maga miért ne tenné? Na nyomás. A katona csak bámult egy darabig. Úgy nézett ki mint akinek most jelentették be a kivégzését. Ezután vigyázba vágta magát. Tisztelgett és kiment a teremből. -Van még ellenvetés?- Dőlt hátra a székében a marsall.-Nincs? Remek. Akkor rúgjunk szét pár bogár segget.
|
|
Ben
Szerepjátékok Istene
"Supreme excellence consists in breaking the enemy's resistance without fighting."
Posts: 1,151
Elfoglaltság: Elfoglalt
Utoljára online: Sept 5, 2024 6:11:38 GMT 1
Feb 24, 2016 12:12:56 GMT 1
|
Post by Ben on May 22, 2016 20:10:52 GMT 1
http Meglepődöm, hogy leránt maga mellé, de be kell vallanom, örülök, hogy valaki nem arra hajaz, hogy leordítson. Bár azt nem tudtam eldönteni, hogy a mondandója szemrehányás volt, vagy szembesítés. Akárhogy is, én aznap csak a felét kaptam annak, amit ők minden nap átéltek. Nem lett volna jogom megölni az apját, megérdemelte volna, ha ő ölhette volna meg ezt az utolsó szemétládát... Valami megmagyarázhatatlan oknál fogva a hangjától abbamaradt a remegésem, viszont az állapotom még mindig nem volt nyugodtnak mondható. Puszta bólintással jeleztem, hogy mehetünk, majd annyit nyögtem ki mégegyszer, hogy: - Saj....sajnálom. Majd követtem őt, minden egyes lépésnél úgy éreztem, hogy mozog a lábam alatt a talaj. Ahogy haladtunk a lépcsőkön akaratom ellenére is megragadtam Beth karját. Most biztos valami szerencsétlennek néz, de érezheti, hogy a karom iszonyatosan remeg. Teljesen kikészültem, lassan már annyira sem leszek normális, mint korábban. Csendben követem Bethet, ha engedi, hogy belé kapaszkodjak akkor úgy teszek, ha nem, akkor valahogy elbotlogálok magamnak Max szobájába. Végighallgatom őt, de a kis törpe egójára sincs lélekjelenlétem beszólni. Sok volt ez a nap, a reunion, a gyilkosság, a lecseszés.... A dolgokat csak tetőzii a testvérpárbaj. Ha formában lennék valoszínűleg rálőnék arra a rohadék Satsuki-ra, de egyelőre csak ennyit nyögök be: - Egyedül szeretnék lenni. Majd lemegyek a legalsó szintre és beülök az egyik nyugodt sarokba.
|
|
Bratti
Szerepjátékok Császára
"Ez a világ kegyetlen... De egyben gyönyörű is." - Mikasa Ackerman
Posts: 909
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: Sept 16, 2024 0:19:36 GMT 1
Feb 23, 2016 19:50:58 GMT 1
|
Post by Bratti on May 23, 2016 23:09:13 GMT 1
Nem tudom, miért, de sikerül, úgy ahogy megnyugtatnom. Mégis mit tettem, hogy ettől ennyivel jobban lettél? Csak a fejemet rázom, majd tiltakozóan felemelem a kezem, és ennyit mondok neki szigorúan. - Elég – Ezután elindulunk, de látom rajta, hogy alig bír talpon maradni, de nem segítek neki, hiszen amilyennek megismertem, biztosan csak leszidna, hogy ő egyedül is boldogul. Ezért csak felveszem az ő tempóját, és így megyünk. Nagy nehezen elérünk a lépcsőkig, de ott hirtelen megragadja a karom, és először biztosra veszem, hogy meg akar támadni. De aztán érzem a keze remegését, és megértem, mit szeretne. Ezért átkarolom a derekát az egyik kezemmel, a másikkal pedig először csak megsimítom a vállát. - Nem lenne talán jobb, ha lefeküdnél? – kérdezem gyengéden, mert nem akarom megbántani. Nem egyszer volt dolgom lelki sérültekkel, így körülbelül tudom kezelni a helyzetet. Ha vissza szeretne menni, akkor visszakísérem. Valószínűleg nemet mond, ezért csak megszorítom a vállát, majd szorosan karolom át, egészen közel húzva magamhoz, hogy elbírjam az ő súlyát is, és így botorkálunk a lépcsőházban. Majd ha biztos helyre segítettem a lányt, akkor átnézem az összes fájlt, amit Althea talált. - Szép munka – mondom neki, de nem pillantok rá, hiszen a hangomból érezheti az elismerést. Aztán meghallgatom őket, és magamban emésztem a hallottakat. - Őszintén? Fogalmam sincs… Amit tudtam volna, azt már elmondtátok, bár nekem az a sejtésem, hogy az a szobros kép mintha a fold alól lenne. Csak azok a növények nincsenek megmagyarázva… Talán rom? De nekem sírhely vagy szentély területnek tűnik így elsőre. A másik kettőre fogalmam sincs… - A szobros kép igen csak felkeltette az érdeklődésem, annyira… vonz. Ez a megfelelő szó rá. Percekig csak nézem a képet, valószínűleg kissé ijesztő fejjel, de aztán észbe kapok, és újra a többiekre figyelek. Ezután végighallgatom Max-et, azonban nem tudok reagálni rá, mert valami megzavar bennünket. Odalépek Jenna mellé, és újra felajánlom a segítségemet, hogy ki tudjon menni, anélkül, hogy pofára esne. Ha szeretne, végig belém kapaszkodhat. Ha nem szeretne, akkor gyorsan felmérem a helyzetet, és igen csak veszélyben érzem magamat, ezért előveszem a késeimet, amikről azt kell mondanom, hogy nem sokat érnek ezek ellen a drága és modern ruhák ellen. Hát, inkább megpróbálom, mint harc nélkül feladjam… De ekkor egy nagyon ismerős nő jelenik meg, aki az ünnepségen is ott volt. Na ne… Erre nem számítottam… Mikisugi meghajol, de én amúgy is hátul állok, ezért nekitámaszkodom a falnak, és karba fonom a kezem, így hallgatom a jelenetet. Viszont jobban érdekel a hamarosan beköszöntő Zernida raj, mint a testvérek találkozása. Csak unottan felsóhajtok egyet. Erre most tényleg nincs időnk… De hiába mondanám ki hangosan, úgy sem tehetnék semmit. Ekkor egy alig hallható hang üti meg a fülemet, mire odakapom a fejemet. Jenna éppen kilép a helyszínről, de én még nem bízok annyira a lelki erejében, hogy hagyjam csak úgy lelépni. Senkit nem hagyunk hátra. Ezért halkan, lemaradva követem. Szinte biztosra veszem, hogy nem fog észrevenni. Egy ideig mögötte haladok, de ahogy egyre messzebb jutunk, egyszer csak a szomszédos teremben meglátom a halott apámat, ami megállásra kényszerít. Először Jenna távolodó alakjára, majd újra apámra nézek, végül megint a lányra. Boldogulni fog… Ezért lassan apám felé indulok. Szinte mindenki a testvérpár párbaját nézi, nem? És az elég hangos, hogy senki ne figyeljen rám… Kell ennél jobb időpont? Egyre közelebb érek, és egyre hevesebben ver a szívem. Aztán az utolsó métereket sietősen teszem meg, majd meglendítem a karom, és hangos csattanással érkezik az oklom az arcára, amitől balra dől. Zihálok, majd megfogom, és visszaültetem az eredeti helyére. Egy percig csak nézem halott alakját. Már szinte teljesen kihűlt… Úgy döntök, hogy ha már élve nem tudott végighallgatni sosem, akkor legalább halott állapotában tegye meg, akármennyire sem számít már neki. Mert nekem igen is számít. Ezért leülök a földre mellé, hiszen széket nem igazán találtam másikat. Felhúzom a térdemet, és átkarolom, majd kissé hintázni kezdek. Még egy percig csend van. A zihálásom abbamarad, így néma csend vesz körül bennünket. A félhomályban egészen rémisztőnek tűnik mindez a földről nézve, ezért úgy döntök, hogy ha beszélek, akkor talán kiadhatom magamból az évek alatt felgyülemlő sérelmeket. Az elején még tétován szólalok meg, de aztán egyre jobban belejövök, és egyre hevesebben mondom neki, de remélem, nem hallják meg a többiek, bár nem nehéz meghallani. Végig a férfit nézem. - Tudod, apa, sosem értettem, miért teszed, amit tettél. Hiszen mindened megvolt. Szerető családod, munkád is lett volna, ha nem cseszed el… Te mégis mindent leromboltál magad mellett. Olyan helyzetekbe kényszerítettél minket, amivel percek alatt elidegenítettél magadtól. Rengeteg ideig próbáltalak szeretni – Itt könnyek szöknek a szemembe, amiket végül hagyok lecsorogni, most úgy sem hall és lát senki. Most kiadhatok magamból mindent, ezért kiabálni kezdek, és egyre hangosabb leszek. - Megpróbáltam megbocsátani, hogy minden egyes este ki kell szolgáljalak, hogy én többet tanultam nyolc év alatt, mint te… Hogy minden egyes kicseszett nap megvertél, mert valakin ki kellett tölteni az alaptalan dühödet. Minden nap megbocsátottam, mert szerettelek. Mert mindenkitől azt hallottam és láttam, hogy ez a normális, hogy szeretni kell a szüleidet, mert ők is szeretnek minket. Ezért elfogadtalak ilyennek, és éltem tovább a kis életemet. Csak ahogy telt az idő, úgy te egyre jobban agresszívabb lettél, és szegény bátyámnak kellett magára vállalnia mindezt, mert hála az égnek, legalább értelmes édesanyával áldott meg a sors, akinek sikerült megnevelnie minket. A mai napig nem értem, mit látott benned, de ez mellékes. Szóval szegény bátyám, akiről a mai napig nem tudom, hogy él-e még vagy meghalt-e, mindhármunknak szánt terrorizálását elviselte, míg anyám is kivette a részét, csak hogy szegény Elizabeth-t védjék. Legalább ő maradjon lelkileg ép. Emiatt nőtt fel olyan hamar a bátyám. Lényegében ő lett a második apám. És igen, ez egészen a bátyám tizedik születésnapjáig ment, amikor is nem bírta tovább elviselni ezt az egészet, és lelépett. Ha jól tudom, ő is az Akadémiára ment, de sosem találkoztam vele… Ja, igen, élénken él még az emlékezetemben a kép, amikor legalább egy hétig elég intenzíven vertél minket, hogy áruljuk el, hova ment, persze mi nem tudtunk semmit – Itt megint egy kicsit halkabban beszélek. – Borzasztóan hiányzik… Ő volt a védőbá(s)tyám. (Haha, szóvicc...) Tudtam, hogy ő bármire képes, de amikor eltűnt az életünkből, ebben kezdtem kételkedni, hiszen ha ő is elment, akkor mennyire lehet szar életünk. Ekkor voltam körülbelül hat-hét éves. Nem sokat fogtam fel ebből, de mégis többet, mint egy átlagos gyerek – Megint felemelem a hangom, a könnyeimen keresztül már alig látom, és furcsa, de tudok beszélni a sírás mellett. – A francba is, miattad halt meg a világ legnagyszerűbb embere… Csodáltam, hogy ezek mellett képes volt még kitartani, de csak utólag jöttem rá, hogy miattam. Fele annyit sem kellett volna, ha kicsit idősebb vagyok, és felfogom mindezt… Mivel a bátyám eltűnt az életünkből, megkaptuk az ő részét is. Nem tudom, hogyan, de túléltem. Talán az ember hozzászokik ezekhez. Hiszen, ami nem öl meg, az megerősít, nemde? Ezt sokszor mondtad ilyen alkalmakkor. Ilyen tájt kezdtél kreatívabban végezni szenvedélyedet. Most mát nem csak kézzel, hanem szíjjal vagy egy fa darabbal is, esetleg ha éppen valami felbosszantott, akkor egy tányérral vagy székkel is megdobtál minket. Ekkor döbbentem rá, hogy ez nem normális, de persze már késő volt. Éppen abba a korba léptem, amikor lázadozni kezdtem, persze durván megtoroltad, aminek nem kis részét édesanyám is megkapta. Ő pedig hiába törte magát, hogy egy kicsit jobb életem legyen, te nem hagytad. Pedig mindent megtett, és amit tudtam, azt én is. Te mégis pokollá változtattad ezt. És azon a szörnyű napon… - Megrázkódom, és néhány másodpercig csak levegő után kapkodom. – Akkor nem tudom, mi ütött beléd… Talán túl sokat ittál… De nem… Tudom, hogy igazából én mentem messzire, hiszen szökni próbáltam. És ez volt az első alkalom, hogy úgy láttad, talán még egy embert elveszítesz, akit irányítani tudsz. Hogy követem a bátyámat. Nem tudom… De ekkor láttam először a szobátokat. És megrémített. Rádöbbentett, hogy nem is ismerem egyikőtöket sem. Hogy volt egy rejtett világotok, amit úgy álcáztatok, hogy nekem még csak fel sem tűnt… Pedig alig fél percig láttam. De olyan elevenen él az emlékezetemben, hogy azt el sem hinnéd. Aznap este meghalt az anyám. Mindenki úgy tudja, túlhajtotta magát. Csak mi ketten tudtuk az igazságot. És egyedül maradtam. Bizony. Akkoriban mindenki azt hitte az iskolában, hogy az utcára kerültünk. Hiszen nem aludtam szinte semmit. Nem tudtam tőled. Olyan félelemben éltem, hogy jobban szerettem az utcán kóborolni, mint veled lenni. Persze ezt sem hagytad, hiszen valakinek el kellett látnia téged. De ezt kilenc-tíz évesen meguntam. Már nem volt kiért itt élnem. Csak várnom kellett, hogy elérjem a megfelelő kort, és eltűnjek tőled. Kétségbeesetten vágytam egy új életre, amiben nem vár a lehunyt szemem mögött a te arcod, ahol nem kell hallgatnom, hogy törsz-zúzol, és nem kell attól félnem, hogy berontasz az ajtómon, hogy ki tudja, mit tegyél velem… De aztán felvirrad a nap, én pedig már a több nappal ezelőtt összepakolt cuccommal hajnalban kiléptem a szobámból, ami maga a pokol volt számomra tíz évig. Lassan az életem feléig. Emlékszem, még vissza is néztem a nappalira, majd visszatekintettem, amikor még anya és bátyó is itt volt… Sokkal… Fényesebbnek tűnt akkor. Aztán mikor újra odanéztem, te éppen vöröslő képpel siettél felém, üvöltve, hogy mégis mit képzelek, hogy csak úgy lelépek, hogy meg fogsz ölni. Nagyon megijedtem, és futni kezdtem az ajtó felé, de zárva volt. A kezedben egy kés és egy pisztolyt láttam. A szívem olyan hevesen vert mint még soha. A fejemet az utolsó pillanatban kaptam el a kés elől, ami beszorult, én pedig a konyha ablak felé igyekeztem, amint nagy nehezen kikászálódtam, bár az egyik cipőmet lerántottad, és a késsel végigszántottál a lábamon és a karomon is. Még mindig meg van a nyoma – érintem meg őket. Most már egészen nyugodtan emlegetem fel ezeket. – Sántítva futottam, te pedig az ablakból lőttél rám. Próbáltam elkerülni a golyókat, de az utolsó kettő még így is a vállamba és a hasamba fúródott. Tudtam, hogy nem fogom sokáig húzni. Ezért rohantam, amennyire csak tudtam. Az utat ismertem, szerencsére annyira nem volt messze tőlünk. Alig láttam már valamit, és a földre estem. De ekkor megjelent bátyó és anya, és biztattak, hogy menjek tovább, ezért nagy nehezen felkeltem, és egészen a kapuig el tudtam húzni magamat. De ott végképp elveszítettem az eszméletemet. Ezután az Akadémián ébredtem, ahová végül is felvettek… De sokáig nem szabadultam tőled. Még most sem igazán, és ezek után biztosra veszem, hogy egy évig nem tudok majd rendesen aludni. De legalább megtaláltalak, apa, el sem hiszed, mennyire megkönnyebbültem, hogy vége… Csak azt sajnálom, hogy nem én tettem ezt veled… Hiszen még ott az ajtónál anno megígértem, nem igaz? Te is emlékszel biztosan. Pedig közel volt a cél, na mindegy – Egy nagyot sóhajtok. – Hát, azt hiszem, soha életedben ennyit nem hallgattál ennyit és nem mozdultál, mint most, úgy hogy köszönöm… - Mondom keserűen. – Ha érdekel, egészen jól állok a csoportomban, nem a taktika, inkább a harcban jeleskedem, azt hiszem, bár mint itt kiderült, annyira mégsem vagyok jó éles helyzetben… Talán sikerül az igazság mellé állnom – Felállok, és leporolom magamat. – Nem hittem volna, hogy így válunk el, de ég veled, apa… Annyiban jót tett ez nekem, hogy erős lettem, és sokáig ki fogom bírni remélhetőleg. Remélem, a pokol legaljára kerülsz. De anya és bátyó vigyáznak rám, te pedig kísérteni fogsz… Na mindegy… Azt hiszem mindent elmondtam, amit akartam, talán majd segítek elszállítani téged… Vagy elégetni. Na, ég veled – Mondom neki, és sokkal könnyebbnek érzem magamat. Letörlöm a könnyeimet, majd megfogom a kilincset, újra visszanézek rá, majd megrázom a fejemet, és kilépek a folyosóra. Ha bárki hallotta és itt van, akkor csak lefagyok, majd zavarodottan megkérdezem az egyértelműt: - Mit keresel itt? Ha senki nincs itt, akkor egy szabad lélegzetet veszek, és visszamegyek a többiekhez, hátha a testvérek már befejezték, és a fontosabb feladattal foglalkozhatunk végre. Most jön még csak a neheze…
|
|
Ben
Szerepjátékok Istene
"Supreme excellence consists in breaking the enemy's resistance without fighting."
Posts: 1,151
Elfoglaltság: Elfoglalt
Utoljára online: Sept 5, 2024 6:11:38 GMT 1
Feb 24, 2016 12:12:56 GMT 1
|
Post by Ben on May 24, 2016 16:49:20 GMT 1
img0.picup.hu/0uj1khc.jpg Végig szorítom Bethet, egyszerűen már nem érdekelt az sem, ha esetleg gyengének néz. Jól esett, hogy nem hagyott cserben, de ennek ellenére... mégis szükségem volt a magányra. Vissza-vissza tekintettem, de nem láttam, hogy követne. Még mindig nem álltam stabilan, de ahogy mondják, az idő a legjobb orvosság, mindent begyógyít. Elkerülöm Wauren hulláját, nem hiányzik még egy sokk. Azonban mégsincs tudatos célom, csak fel alá járkálok a szobában a gondolataimba temetkezve. Az emlékeim azok, ahol igazán mozgok, szembetűnik velem a 13 éves énem, édesanyám szoknyájában és Rogers Dalton bácsi hegedűjével a kezében. Szép és felejthetetlen emlékek kötöttek ehhez a hangszerhez, gyermekkoromban láttam, amint az öreg szomszéd úr a hegedűjén koncertezik a madaraknak, hibátlan játék, azonban a zenéket nem ismertem fel. Annyit felelt csupán, hogy az ő korában is rég elfeledettek voltak. Rendszeresen hozzá kezdtem járkálni, volt barna zongorája is. Úgy őrizte őket, akárcsak a kincseket. Magába szippantott a zene, egyszerűen minden vágyam az volt, hogy megtanulhassak rajtuk játszani. Apám egészségügyi állapota és a családi költségek miatt nem engedhettük meg magunknak ilyesmit, így vízhordásért és bevásárlásért cserébe Rogers bácsitól tanultam meg zenélni. Hegedűn és zongorán egyaránt tanultam, elég jól ment. Messze nem voltam a legjobb, de közel sem a legrosszabb. Nem sok mindent tudtam eljátszani, fejből alig ment valami, de valahogy csak-csak sikerült megtanulnom hegedűn és zongorán is játszani. Kedveltem az öreg Daltont és ő is engem. Halála után a család – mindenki legnagyobb meglepetésére – nekem ajándékozta a hegedűt. Amikor időm és szüleim engedték, egész nap nyúztam, gyakorlatilag még az akadémián sem tettem le. Ennek ellenére a zongora mégis közelebb állt hozzám, valahogy sokkal közelebb állt hozzám. Ezek az emlékek azok, amik miatt megbántam, hogy elszöktem a biztonságot nyújtó falaktól. A gondolatmenetemet egy ütközés zavarja meg, mily irónikus, hogy egy zongorába ütközöm. Mintha csak gúnyosan nevetne rám, évek óta nem nyúltam a fajtájához. Ráhelyeztem a kezem a fekete csodára, mestermű volt, valószínűleg az egyik legdrágább darab. A kezem lágyan köröz a gondosan megmunkált hangszeren, majd azon kapom magam, hogy felpattintom. Ismét megrohannak az emlékek, testileg már felkészültem, hogy elkapjak valamit mielőtt ismét összecsuklanék, de ez valami... valami más fajta roham volt. Segített. Leültem az előtte lévő székre, puha bársonyból készült. Mély levegőt vettem és a gombokra helyeztem az ujjaim. Ennyi év után kissé szerencsétlennek éreztem magam. Egy régi, feledésbe merült remekművet kezdtem el játszani.
Ennyi év után persze egyáltalán nem ment valami fényesen, kellett egy kis idő, míg újra ráérzek a ritmusra, de nem is szórakozásból, hanem megnyugvásból csináltam. Épp a végénél tartok, amikor hallok valakit. Beth az. Kiakasztotta az apja halála, nagyon sajnálom őt, tönkretettem a bosszúját. Erőt veszek magamon és a szobájához lépek. Majdnem mindent hallok, épp kopogtatni akarnék amikor kinyitja az ajtót. - Én csak... – lesütöttem a szemem, mert éreztem Wauren szagát. Majd hirtelen megöleltem. Nem tudom mi ütött belém. Vigasztalóan, de mégis szemrehányóan folytattam. Úgy éreztem, hogy már nem kínoz Wauren, hogy már minden rendben...velem. De vele még nem. - Nem hagyhatom, hogy arra a szintre kerülj, ahova én jutottam. Te ástál ki a gödörből Beth, szóval ne várd el, hogy tétlenül nézem, ahogy ugyanabba a süllyesztőbe zuhansz, ahova én estem korábban. Ennyivel tartozom neked, amiért felkapartál a padlóról... Rápillantok az apja hullájára. - Ez a közös kapocs a múltunkban, de a múltban élni ostobaság és erre te tanítottál meg. – Nyújtom felé a kezem – Gyere, lépjünk túl rajta közösen...
|
|
Dogorn
FRPG Guru
"I have respect for people who live a fulfilled life."
Posts: 565
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: Apr 28, 2022 11:37:10 GMT 1
Feb 23, 2016 16:33:11 GMT 1
|
Post by Dogorn on May 25, 2016 14:08:00 GMT 1
http Mikor Jenna magyarázkodni Daryl, csak összeráncolta a szemöldökét, lehorgasztotta a fejét és a bal kezét a halántékára helyezve próbált megnyugodni. De aztán nem bírta cérnával. - Hagyj ezzel az baromsággal! Magasról teszek rá, hogy mit éreztél! Állandóan a kis emberek segítésérőr, javaikról prédikálsz, erre önző módon kinyírod a kulcsot, ami pont nyitja a probléma zárát?! - Kiáltotta, majd hátat fordított és kiviharzott a teremből. Leült az asztalhoz. Amikor felbosszantotta valami, mindig a pisztolyával kezdett babrálni valamit. Most is így tett, de tárazás közben az egyik töltény kiesett a kezéből és lassan gurulni kezdett az asztalon. Daryl letette fegyverét és idegességében kapargatni kezdte körmével az asztal tetejét. Eközben fel s alá járt a jobb térde és az ajkába harapott. ~ Francba már... Túléltünk egy szinte lehetetlen küldetést, kinyírtunk egy rakat rohadékot, szerváltunk egy csodakocsit, sikeresen elraboltuk ezt a utolsó senkiházit, erre meg kinyírja Picúr... A k*rva életbe! Amikor már azt hiszem, hogy jót cselekszem, rá kell jöjjek, hogy ugyan az a senki vagyok, mint évekkel ezelőtt az utcán... Ráadásul kíváncsi vagyok, hogy hány gyerekes apát öltem meg az elmúlt napokban... Most mondhatnám, hogy megérte, mert ezzel "az emberiséget szolgálom" és "megmentek minden ártatlant"... A lóf*sz-t! Én is egy agyatlan, hülye, senkiházi, bunkó gyilkos vagyok... Egy rohadék... Ráadásul szó szerint rohadék! ~ Mosolyodott el, majd a már-már tényleg oszlásnak indult arcára nézett a coltja tükröződésében. - Lassan tényleg elrohadok... Nah! Nézzük meg, hogy mit csinálnak a többiek, mert ezzel így semmire se megyek... - Mondta magának, az asztalon lévő töltényre csapot, amit felkapott, gyorsan a fegyverébe töltött és a pisztolytáskájába helyezte coltját, majd fölállt és éppen akkor ért oda Althea-hoz Beth-hez és Max-hoz, amikor a fájlokat böngészgették. Daryl rátámaszkodott a lány székének a háttámlájára és Althea válla fölött nézett a képernyőre. - Látom nagyban folyik a munka, okostojások... Bocsánat az előző kirohanásomért, azt hiszem most már rendben vagyok... Tehát, miről maradtam le? - Kérdezte komoly arccal a többiektől, majd közelebbről megnézte a furcsa képeket. - Ezek... Ezek a növények nagyon érdekesek. Mindegyik képen jelen vannak, de még soha az életemben nem láttam hasonlót. De lehet, hogy csak én vagyok tanulatlan bunkó... Hát szerintetek? És azok az alakok is... Mintha megfagytak, vagy szoborrá váltak volna... A koordináták lehet, hogy fényt derítenek majd a ködös találgatások helyébe. Viszont most mennem kell... - Daryl lassan kiegyenesedett és elindult megkeresni Jenna-t. ~ Bocsánatot kell kérjek tőle, hiszen attól még, hogy hülye volt, én is egy tapló voltam... ~ De ekkor hirtelen belépett hat állig felfegyverkezett ember és közöttük Satsuki. ~ Hát ez? Hogy kerül ide? ~ A férfi megállt a kijárat előtt és az ajtófélfának dőlt, karba tett kézzel. ~ Rögtön megkeresem Csöpit, de előbb megnézem, hogy mi folyik itt... ~ A mutáns teljes készenlétben volt. Ha bármi történt volna valami váratlan, akkor az ujja már rég a ravaszon lett volna. Mikor megérkezett Ryuko, csak megforgatta a szemét... ~ Persze, mert nincs jobb dolgotok üvöltözni és szétkaszabolni egymást... Nah inkább nem is mondok csúnya szavakat ezekre a p*csákra... Jah hupsz... ~ Mosolyodott el, majd észrevette ahogyan Beth is lelép. ~ Basszus, most esik le... Szegény biztosan kivan, elvégre... Megölték az apját... Beszélnem kell vele... Addig hagy kardozgassanak egy kicsit, ezek a... Nah jó, inkább hagyjuk, úgy sem érdekelnek ezek a cicaharcok... ~ Daryl lassan a lány után indult, majd amikor befordult a sarkon meglátta, hogy a halott apja felé tartott. A férfi lába a földbegyökerezett a bejáratnál, amikor meglátta, hogy megütötte a hullát, majd beszélni kezdett hozzá. ~ Úgy néz ki, hogy a csapatban, senkinek se volt normális élete... ~ Lassan beljebb lépett és megállt a sötétben a falnak támaszkodva. Mikor a végéhez ért meglátta, hogy Jenna is nagyon rossz bőrben van. Lassan előlépett az árnyból és hozzájuk lépett. Amikor Beth, megkérdezte, hogy mit keres itt, elmosolyodott. - Emlékszel amikor azt mondtam, hogy segítek neked? Még abban a kocsmában? Nah, most szemmel látható, hogy segítségre van szükséged... Apád egy utolsó féreg volt, ezen nincs mit szépíteni... Szar gyerekkorod volt és talán örökre kísérteni fog, mint rossz emlék... De nézzél csak magadra! Megerősödtél, hiszen itt vagy és élsz! Különleges vagy... Az emberek többsége már a legelején feladta volna a reményt, de te nem! És ez az ami éltet és visz előre! Ne nézz hátra, csak előre! Mert aki a múltban ragad, azt előbb, vagy utóbb felemészti a homály... És ezt neked is mondom. - Nézett Jenna-ra. - Sajnálom, hogy szemét voltam, nem lett volna helyes... Most mondanám, hogy megölelnélek benneteket, mert rátok fér, de mivel nem vagyok valami kellemes élmény, sem szag, sem látvány, sem higiéniaügyileg ezért inkább magatokra hagylak titeket. Ha bármire szükségetek lenne, én itt vagyok... ~ Daryl sóhajtott egyet, majd lassan elindult, hogy megnézze, hogy mi a helyzet a cicaharccal.
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on May 27, 2016 19:50:44 GMT 1
A két penge eszméletlen csattanással ér egymásnak. Mindkettő a legjobb edzett anyagokból készült amit a föderációban fel lehet lelni. Nem csoda, hogy a papírvékony pengékből amik még az acél is úgy hasítják mint a fát már szikrák szóródnak. A pengék vihara egyre inkább felgyorsul és a vége felé már követni se lehet nagyon őket. Satsuki azonban nem nagyon mozog. Inkább csak egy helyben áll és védekezik. Jól ismeri már a vadul küzdő testvérét. Tudja, hogy az állatiasan harcol pusztán az érzelmek és a düh alapján. Könnyen kiszámítható, hogy mi lesz a következő mozdulata. Hiába gyorsulnak és erősödnek az ütései ha dühbe gurul. Egyre inkább kiszámítható lesz. Az előző huszonnégy alkalommal ugyanez volt. Ryuko még csak egyszer tudott győzni. A legeslegelső alkalommal. Azóta sohasem. Körülöttük egyre inkább izzik a levegő. Aztán egyszer csak Ryuko fáradni látszik. Támadásai erőtlenednek és lassulnak. Az eddigi extrém támadásai nem tehettek jót. Testvére katanája ekkor mozdul ki a védekezésből és szúrást indít. Ám mintha számíott volna rá egyszerűen félrecsaja a pengét és visszavág immár védtelen áldozatára. De a várt vér elmarad. Satsuki egyszerűen hátrahajolt a támadás elől. Ryuko pengéje így a másik oldalra került és nem tudta hárítani a most a nyakához szorított katanát. -Kérleeeek. Legyen már döntetlen.-szólal meg Mikisugi. A két nő egyszerre lép hátra és teszik el fegyvereiket. -Egyszer úgyis megöllek.-szólal meg Ryuko. -Hányszor is hallottam már ezt? -Huszonötször. Csak most komolyan gondolom. Köszönd meg a testőreidnek. Tudtam, hogyha végzek veled szarrá leszek lőve. -Persze, persze.-forgatja a szemét Satsuki. Majd inkább visszafordul a még ittlévőkhöz és a frissen érkezett Darylhez. -Tehát amit elkezdtem mondani mielőtt félbeszakítottak. Egy Zernida raj közeleg a város felé és feltehetőleg holnap napkeltére eléri a fal külső körzetét.- Mire ez a mondat elhangzik már mind visszaértek a terembe. -És mi ebben a nagy szám? Korábban is támadtak már meg minket.-kérdez vissza a töritanár. -Az a raj nem volt tízezer fős. Csend telepszik a teremre. Tízezer bogárral az elmúlt hetven évben nem volt dolga a városnak. A Zernidák általában két-háromezres seregekben jönnek ha veszélyesnek mondhatóak. De erre senki nem számított. -Ezért jöttem ide. Személyesen szeretném megköszönni mindnyájótoknak amit az emberiség és a fennmaradás érdekében tettetek az ősök büszkék lennének. Holnap hajnalig evakuáljuk a falon kívüli területet és megerődítjük amink van. Reméljük fel tudjuk tartani ezt az első hullámot. Az „Első hullám” kifejezésre mindenki felkapja a fejét. -Hogyhogy csak első?-kérdezi valamelyikőtök. -Ez a kábé kétmilliósra duzzadt Zernida sereg felderítő raja. Nem tudjuk hogyan kerültek ide ennyien. De most minden fegyverre fogható személyre szükség van amíg az erősítés ide nem ér.
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on May 27, 2016 20:18:55 GMT 1
A B10 Főnixek öt fős rajokban szelték az eget az első hullám fölött. Az előző órákat azzal töltötték, hogy felhőkarcolókat és hidakat lőttek szétt a horda előtt. A küldetés nem járt túl nagy sikerrel. Ha fél órát sikerült ezzel nyerniük akkor már szerencsések voltak. Szürke vezér a bázisnak hallotok minket? Világosan és tisztán. Mi a helyzet. Ellőtük rájuk az összes nehézfegyverünket de jelentős lassulást nem értünk el. Értettem szürke osztag. Várják be a Vörös rajt akik leváltják magukat. Ezután térjenek vissza a bázisra. Értve? Őőő...uram valami nem stimmel a kijelzőnkön. Előttünk egy kilométerre repülési magasságban bejelez minden méteren. Nem kéne ott semminek lennie. Azonnal ellenőrizzék. A műszere....az ősök kegyelmezzenek. Mi az szürke vezér jelentsen? Bogarak. Mindenhol kurva nagy bogarak. Nem látjuk tőlük az eget. HIÁBA LÖVÜNK NEM FOGYNAK EL. SZÜRKE VEZÉR TŰNJENEK EL ONNAN MOST. SZÜRKE VEZÉR HALL ENGEM? SZÜRKE VEZÉR JELENTKEZZEN! Ám nem válaszolt semmi csak a statikus zörej ami gyanúsan emlékeztettett több ezer rovar szárnyának zümmögésére.
|
|
Aria
Szerepjátékok Istene
Szeresd ellenségeidet! Azzal kergeted őket az őrületbe.
Posts: 1,043
Elfoglaltság: Elfoglalt
Utoljára online: Aug 13, 2023 7:55:28 GMT 1
Feb 23, 2016 21:54:48 GMT 1
|
Post by Aria on May 29, 2016 21:15:25 GMT 1
http Némán szemlélem az eseményeket. Elkapok pár mondatot Beth, Daryl, és Jenna beszélgetéseiből, de van egy olyan érzésem, nem tudnék sokat segíteni... ők mindhárman szenvedtek, ez összeköti őket. Rossz gyerekkor, borzalmas emlékek. Nekem ilyen nem jutott. Ha a családomra gondoltam, csak jó jutott eszembe, az ahogy Anya átölelt, ahogy Thomas-szal játszottunk. Az első igazi pofon, amit kaptam az élettől a bátyám halála volt, addig mindig, minden túl tökéletes volt. Sikerrel haladtam előre az iskolában, tisztában voltam a képességeimmel, és kíváncsi voltam. Lehet valami analógia aközött, hogy valaki boldog, és kíváncsi. Akik szenvednek, azok sosem érdeklődnek annyira a tágabb lehetőségek iránt. Én meg akartam ismerni a világot, segíteni, megérteni, mi miért működik úgy, ahogy, hogy miért vált Hannouji olyanná, amilyen... de vajon, ha csak töredékét megéltem volna annak, amit Jenna és Beth (Daryl-ra már nem is mertem gondolni, egy mutáns helyzete alapvetően is borzalmas lehet), képes lettem volna arra, hogy kíváncsi maradjak? Aligha. Már Thomas halála miatt is teljesen összezuhantam, majdhogynem egészen roncs lettem. Nem engedhettem meg magamnak többé. Keménnyé kellett válnom, olyanná, aki méltó a bátyám emlékéhez. Thomasról eszembe jutott Ryuko, és Satsuki, így elindultam, hogy megnézzem, mi történik. A harc lassult már, Ryuko láthatólag fáradt, Satsuki azonban taktikusan küzdött. Volt valami furcsa a testvérpárban, tökéletes ellentétei voltak egymásnak. Mikisugi felszólítására eltették a fegyvert, Satsuki pedig beszélni kezdett. Amikor elkezdte, még én sem értettem, mi lehet annyira meglepő. Voltak már támadások, erről tudtam. De amikor elmondta, hogy hány zernida jön, egy pillanatra megfagyott az ereimben a vér. Tízezer. - Hogy-hogy csak az első hullám? - kérdezem. Kétmillió. Kétmillió az összlétszám. Az agyam lassan feldolgozta a számokat, és furcsa módon, amikor Satsuki arról kezdett beszélni, hogy minden fegyverre fogható emberre szükség van, azonnal egyetlen dolog jutott eszembe: Mit tenne Thomas? Ő hogy gondolkodna? Az én mindenki által körülrajongott, tehetséges bátyám, aki helyett most én vagyok itt ebben a helyzetben, mit tenne? A válasz pedig egyszerű volt. Nem gondolkodna ennyit. Ha fegyvert kell fogni, fegyvert fogna, ha segíteni kellene, segítene, és a háttérben próbálna fényt deríteni az igazságra. De nagyon jól tudná, hogy amíg az ember nem volt csatában, nem érti meg, mit is jelent harcolni, és akkor az egésznek semmi értelme. Most van lehetőségem megtudni mindent, hogy mi ez az AIDI, amiről beszéltek, segíthetek ha kell... megszólaltam: - A mi feladatunk mi lesz a továbbiakban?
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on May 30, 2016 11:53:33 GMT 1
Eközben a mit sem sejtő híradóban egy másik katasztrófáról számolnak be.
|
|
Geri
Lelkes fórumozó
Posts: 61
Utoljára online: Nov 26, 2017 19:55:43 GMT 1
Mar 2, 2016 18:08:36 GMT 1
|
Post by Geri on May 30, 2016 18:47:52 GMT 1
Épp szóra nyitnám a számat, mikor meghallom a már ismerős robajt, és a vele járó női hangot. Felállok a székemből és lesietek a "kertbe". Persze, hogy Satsuki az, ki más tud ennyire jól időzíteni az általában jobbnál-jobb híreivel. - Szia Satsuki, újabb remek hirek? - lépek egy lépés előre, és összeráncolt homlokkal rá nézek, majd mikor válaszolt a fejemmel abba az irányba bökök, amerről Ryuko érkezik egy szempillantás múltán. Belül nagyon megdöbbenek, ennyi Zernidát már régen nem látott a bolygó lakossága, és mikor látott akkor is csak egy olyan fegyverük volt amiről nem tudták hol van. Meg kell keresnünk, vagy tennünk kell valamit, ám előtte fel kell készülnünk, a java még csak most jön és mindenki lelki és testi roncs az egész osztagból, remélem a párbaj alatt mindenki összeszedi magát. A rövid és megszokott párbeszéd után szokásosan következik a megszokott harc és gondolom én egy idő után a megszokott Satsuki győzelem, ám mikor látom, hogy Jenna, Beth eltűnt mellőlünk és Daryl is indul felfelé én sem teszek másként és megindulok a lépcsőn, egyenesen a laborba - ott vannak a fegyver amit Daryltől kaptam, meg a Tomas lakásán talált fegyvereket is gyorsan meg fogom lelni. Feltehetőleg már megtalálták helyüket a fegyverraktárban. Mikor a két penge először egybe ér én már a lépcső felénél járok, de muszáj megállnom és kimondanom a nyilvánvalót: - Meg kell hagyni, látszik és hallatszik, hogy az én kezem munkája ért össze egy másik mesterművel. Tovább indulok a lépcsőn egyenesen a fegyverraktárba. Mikor beérek gyorsan kiveszem a nagyobb fegyverekből az akkukat, de persze csak azokból amiket valószínűleg senki nem akar majd használni, vagy túl nagyok, hogy magunkkal vigyük. Beledobom őket egy táskába és elindulnék fel felé, mikor meglátom, hogy Daryl az egyik ajtó előtt áll. Bentről hallom Bethet, ahogy az apjához beszél. Belenézek Daryl szemébe majd kérdően ránézek, de látom rajta, hogy beszél vele és minden rendben lesz ezért még ő előtte bólintok és sietek tovább fel a lépcsőn. Ha legalább párat össze akarok dobni sietnem kell. Mikor majdnem felérek a lépcsőn megtorpanok. Valaki játszik azon a...a szüleimtől kapott zongorámon, azóta nem játszottam rajta, hogy ők... Lassan megyek tovább, és halkan, hogy nehogy megzavarjam a játékot. Eleinte van benne pár hiba, de aztán gyönyörűen kitisztul. Azt hittem már elállítódott, és újra kellene hangolni. De nem, ez még mindig ugyan olyan gyönyörűen szól. Felmerülnek bennem az emlékek, a kínok amiket a szüleim halála miatt átéltem és az utcán töltött idő. Az emberek akiket ott láttam. De most nem eshetek szét, nem tehetem mikor mindenki épp most rázódik össze. Azok az emberek még mindig ott élnek, még mindig éheznek és jóformán védtelenek. És most csak mi védhetjük meg őket, nincs más választásom, sietnem kell, most csak ezt tehetem, hogy míg a többiek újra erősek lesznek én csinálok nekik valamit ami legalább valamennyire védi őket. Mikor az ajtóhoz érek meglátom Jennát, amit épp feláll a zongorától. - Nagyon szép volt Jenna, és köszönöm neked... Azt, hogy ez miatt most nem kezdtem el én is szétesni, azt hogy láthattam a szemedben, mikor falhoz nyomtál, hogy a falon kívül tényleg ekkora a nyomor, és aztán ezt láthattam is mikor kimentem a raktárépülethez. Láttam a turkálókat, ahogy a lerombolt épületben turkálnak hátha a maradt nekik valami. Láttam az embereken odakint, hogy éheznek és éjjelente fáznak. Köszönöm neked, azt hogy akkora önbizalmat adtál ez alatt a kevesebb mint egy nap alatt, mit eddig szinte semmi. Miattad újult erőre kaptam lelkileg és az miatt ahogy láttam, hogy megbékélsz most, hogy Waureen halott, én is kezdem elfogadni, hogy a szüleim meghaltak. Neked köszönhetem, hogy megvilágosodtam mindennel kapcsolatban, mert a könyvekben nem látom az emberek szemét, nem látom azt ahogy rám néznek. És én most a miattatok, de főleg miattad emeltem ki a tekintetem a könyvekből, amit már rég meg kellett volna tennem. De most már tudom, tudom hogy meg kell tennünk mindent azért, hogy mindenki egyformán és biztonságban élhessen. Köszönöm neked. Nem várom, hogy erre bármit is mondj, hiszen a tekinteteddel már így is sokat mondtál. Most menj, Bethnek szüksége van rád a szobájában, össze van törve. Nekem még van egy kis dolgom... Ha mond valamit meghallgatom, ha nem csak bólintok, majd az asztalomhoz lépek kipakolom az akkukat és nekikezdek a szerkentyűknek, az ujabb lépésnek a karkötő után...pár darab védőburkot kialakító gránátnak (2 percig működik, ami a nyilvesszőnél gyorsabb felfogja, 2 méter sugarú félgömbben véd), remélem sikerül eleget legyártanom. (Mesélő által megszabva: D10 - a dobott szám a sikeresen elkészített mennyiség) b|BU5Ehd1-1
A kocka az alterok miatt lett szerkesztve, az eredeti értéket mutatja. - Adminisztrátor1-10
|
|
Bratti
Szerepjátékok Császára
"Ez a világ kegyetlen... De egyben gyönyörű is." - Mikasa Ackerman
Posts: 909
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: Sept 16, 2024 0:19:36 GMT 1
Feb 23, 2016 19:50:58 GMT 1
|
Post by Bratti on May 31, 2016 21:25:37 GMT 1
Mintha valami gyönyörű, lágy zenét hallanék. De lehet, már csak képzelődöm. Ki tudja, lehet, már megőrültem. De nem… Még nem… Mikor kinyitom az ajtót, először Jenna-t látom, aki láthatóan zavarban van, hogy rajta kaptam. Már nyitom a számat, hogy megnyugtassam, nem zavar, hogy itt van, amikor átölel. Néhány másodpercig csak mereven állok, és egy meglepődött hang is kicsúszik a számon, de aztán összeszedem magamat, és én is szorosan átölelem. Tudom, hogy történtek után, mindenkinek szüksége van egy kis segítségre, még azoknak is, akiknek amúgy nem kell. Aztán beszélni kezd, én pedig közben finoman a haját simogatom. Úgy érzem, neki erre nagyobb szüksége volt, mint nekem, hiszen amit mond, rádöbbentett, hogy teljesen félreértette a helyzetet. Elfogadom a kezét, ám mielőtt folytathatnám, Daryl is megjelenik. Szelíden rámosolygok. Jól esnek a szavai. Aztán így szólok. - Köszi, srácok, ez igazán jól esik. De valójában nem azért érzem magam rosszul, mert meghalt… Sőt, ennek kifejezetten örülök. Azt sajnálom, hogy nem mondhattam el azt a sok sérelmet, amit okozott, hiszen ennyivel tartozott nekem, de persze ezt sem tudta megtenni. Meg talán élt még bennem egy kis remény, hogy sikerülhet megváltoztatnom, de ez nem sok volt… - Ezután annyit mond, hogy megölelne minket, mire összenézünk Jenna-val, majd én újra Daryl-ra tekintek amolyan „miről beszélsz?” arckifejezéssel, majd Jenna-t kissé magammal rántva, hiszen még fogtam a kezét, szinte lerohanjuk a férfit, majd egy szoros, hármas ölelés alakul ki. Mennyi ölelés ilyen rövid idő alatt! – És nem, nincs szükségem különösebb segítségre… Na jó, egy kicsi mindig elkél, de a legtöbb inkább a harctéren… Nem ártana, ha megtanulnám, hogy ne rohanjak el az első hulla látványától. De majd együtt egy nagyon kis fasza csapatot alkotunk, ugye? – Nézek rájuk reménykedve, hiszen annyiban igazuk volt, hogy nem akarok egyedül lenni. Ekkor eszembe jut Althea, hogy ő is ilyen helyzetben lehet, ezért lassan -nagy valószínűséggel- együtt indulunk vissza. Szerencsére pont abbahagyják a harcot, mire visszaérünk, így csak a lényeget halljuk. Néma csendben hallgatom végig, és szinte érzem, hogy egyre jobban elsápadok, ahogy hallgatom. Közben Althea felé igyekszem, minél kevésbé feltűnően. Mikor mellé érek, látom rajta, hogy nagyon elmerül a gondolataiban, ezért csak az övébe csúsztatom a kezemet, majd megszorítom. Ha már rám figyel, csak ennyit mondok. - Majd együtt legyőzzük őket – Intek Jenna és Daryl irányába, majd Max felé is, végül kevésbé meggyőzően, de Jared irányába is. – A lényeg, hogy együtt maradjunk, nem? – Ezután elengedem a kezét. Nem tudom, miért, de annyira nem rémít meg a számuk, mint kellene. És ez baj… De csak cselekedni akarok már végre, nem itt ülni. Csak bólintok Althea szavaira, és csak ennyit fűzök hozzá. - Igen… Szeretnék végre cselekedni is valamit, kamatoztatni az Akadémián szerzett tudásomat, és minél többet tenni a győzelemért a Zernidák ellen! – nézek elszántan. Attól félek, hogy ha odakerülünk, akkor már nem leszek ilyen lelkes… Nem, azt sosem. Majd összeszorítom a seggem, és túlélem. Vagy nem. Akkor meg ez van…
|
|
Whitewolf
Szerepjátékok Császára
"Wolf maga a háború" Ben
Posts: 849
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: May 12, 2022 19:55:41 GMT 1
Feb 23, 2016 20:05:49 GMT 1
|
Post by Whitewolf on Jun 7, 2016 15:24:49 GMT 1
-A ti feladatotok az lesz, hogy egédkezzetek a külső negyed kiűrítésében és a város első hullámbeli megvédésében. Ha ezt a tízezret megállítjuk akkor talán össze tudják magukat kapni annyira a csapataink, hogy elverekedjünk magunkat az AIDI sejtett helyéig. Ha van egyáltalán olyan.-Itt a nő Mikisugira szegezi a tekintetét.
További kérdésekre nincs idő mert még a föld alatti bunkerben is élesen hallható a sziréna ami ebben a pillanatban megszólal. Majd egy hangosbemondó is elkezdi ontani a recsegős hangját.
"Figyelem. A város támadás alatt áll. A saját biztonsága érdekében felszólítjuk a külső kerületben és a falon kívül élő lakosságot, hogy azonnali hatállyal vonuljanak a belsőbb körzetekbe. Ott majd az ügyeletes rendfenntartók eligazítják önöket. Kérjük csak a legfontosabbakat hozzák magukkal. Két óra múlva aktiváljuk a védelmi rendszert. Ez bőven elég arra, hogy nyugodtan elérjék a belső kerületeket így kérem ne pánikoljanak."
Az üzenet újra és újra elismétlődik de nem sokan várjátok meg. Ryuko a külső kerület felé veszi útját, hogy segítsen az evakuálásban. Az egész KEG ezt a parancsot kapta, úgyhogy célszerű követni a csatornákon keresztül.
Mikisugi közben odamegy Satsukihoz és magyarázni kezd neki valamit. Nyilván azt amire rájöttetek az AIDI pontos hollétével kapcsolatban. A nő érdekeltnek látszik. Valószínűleg ezért jött. Hiszen egy uralkodó csak nem mászik le a külső kerület csatornáiba csak, hogy személyesen adjon parancsba valamit.
|
|
Dogorn
FRPG Guru
"I have respect for people who live a fulfilled life."
Posts: 565
Elfoglaltság: Mesélést & Játékot vállal
Utoljára online: Apr 28, 2022 11:37:10 GMT 1
Feb 23, 2016 16:33:11 GMT 1
|
Post by Dogorn on Jun 7, 2016 19:56:28 GMT 1
Daryl már hátat fordított a lányoknak és kifele tartott, amikor hátulról megölelték. Nem tudta nagyon hova tenni a történteket. A teste mellé helyezte a karjait és hagyta, hogy átkarolják. Kicsit kínosan érezte magát. Még sosem történt vele ilyen. Legtöbbször, csak bántó szándékkal közelítettek hozzá, de ez más volt. Nem érzett még ehhez hasonlót, ezért nem is volt képes kezelni. Egy kínos mosoly került az arcára és pár másodperc után megszólalt. - Ö... Oké, köszönöm gyerekek... Most már elengedtek, ugye? Végén még tényleg összekoszollak titeket, vagy elkaptok valami csúnya betegséget. - Mondta, majd megvárta, míg tényleg elengedik. ~ Mibe keveredtél Carter? ~ Kérdezte magától. ~ Úgy tűnik, hogy ők tényleg velem vannak... És el is viselnek... Ilyen még nem fordult elő soha. Különös... De még is, olyan jó... ~ A férfi a harc végére ért vissza. ~ Remek, egyik se halt meg... ~ Gondolta és karba tett kézzel a falnak támaszkodott, majd magára húzta a csuklyáját. Amikor szóba jöttek a Zernidák, Daryl rezzenéstelen arccal hallgatta végig Mikisugi mondanivalóját, majd a tanácskozást és a feladatok kiosztását. A mutáns a fogai közé vett egy töltényt és a többiekhez szólt. - Öngyilkosság... - Mondta, mintha félvállról venné az egészet. - Evakuáljunk és tartsunk ki tízezer ellen, amíg "össze tudják kapni" magukat a csapataink? Képesek lennének annyira összeszedni magukat, hogy elintézzenek egy kétmilliósra duzzadt sereget, akik az emberek gyilkolásáért jöttek létre? Kétlem... És mi páran nem hiszem, hogy sokat hozzádobnánk az élményhez, mármint... Nem hiszem, hogy sok segítséget tudnánk nyújtani egy csata közepén, viszont a kutatásaink... Én amondó vagyok, hogy biztos van valami gyengepontjuk és Althea bátyja közel járt a titok nyitjához. - Ekkor ráharapott a lőszerre, kivette belőle a hüvelyt és a puskaport a nyitott tenyerébe öntötte. - Most mondhatjátok azt, hogy gyáva vagyok és azért nem akarok harcolni, de én hiszek benne, hogy megtalálhatjuk a kulcsot az elpusztításukra. Csak fogjuk magunkat... Elmegyünk a koordinátákhoz, felkutatjuk a felkutathatót... - Ekkor elővett egy gyufát, meggyújtotta azt és lőporhoz érintette, mire az felrobbant. - És ott csapunk le, ahol fáj... Legyen az a fészkük, vagy akármi más... De nem akarok sorkatonaként meghalni... Szerintem a kutatással sokkal többet segítenénk. - De ekkor megszólalt a sziréna. A férfi letörölte a kezéről a kormot és kérdően nézett a többiekre. - Tehát? Mi legyen?
|
|